Het was altijd een grote wens van mij om eens te proberen of afscheidsfotografie iets voor mij zou zijn. Ik had er veel over gehoord en ook gelezen maar verder zie je er, logisch natuurlijk, niet zoveel van. Er zijn een aantal cursussen die je kunt volgen maar om diverse redenen had ik daar niet zoveel zin in. Misschien dat ik dit in een later stadium nog wel wil en doe want begrijp me niet verkeerd…Ik WIL wel leren. Altijd! Wat ik vooral wilde weten was…Kan ik mezelf begeven onder een bedroefd gezelschap en ze fotograferen zonder dat ze last hebben van mij? Kan ik een overledene fotograferen (ik ben immers niet van de smalste) en kan ik de goede momentjes pakken zodat de mensen later een mooie en tastbare herinnering hebben. Ik heb enkele jaren moeten wachten eer ik de kans kreeg. In onze contreien wordt er eigenlijk nooit om een fotograaf gevraagd om de uitvaart vast te leggen. Het materiaal wat ik in mijn bezit heb en mijn ontwikkelprogramma’s zijn ondertussen toereikend en voldoen aan de eisen die nodig zijn om fatsoenlijk te kunnen werken.
En dan…Geheel onverwacht komt de vraag…Zie je het zitten? Nou nee…Eigenlijk niet maar als ik wil weten of ik het kan dan zal ik het toch echt moeten doen. Een relatief kleine familie die totaal flabbergasted is door het onverwacht overlijden van een dierbare. Ik heb ja gezegd.
Voor het eerst in mijn leven op een dergelijke manier geconfronteerd worden met een overleden mens. Je komt heel dicht in iemand zijn privé en ook al gaat het om een overledene…Ik was hier heel erg van doordrongen en dat maakte behoorlijk veel indruk op me.
Fotografisch gezien kreeg ik nog te maken met een bijwerking van mijn stille sluiter. Als je die gebruikt in een donkere ruimte die slechts verlicht is met LED of een beetje TL dan verschijnen er strepen op je foto’s. Lang leve de digitale fotografie maar nu dus even niet. Sluitergeluid maar weer aan en hopen dat dit de andere dag tijdens het afscheid beter zou gaan.
Of ik zenuwachtig was? Ja heel erg dus! Gelukkig kon ik me daar snel overheen zetten. Het enige waar ik eigenlijk af en toe tegenaan liep was de donkere omgeving. Ik heb goede spullen, ook voor het ontwikkelen, maar de donkerte zorgt toch af en toe voor kwalitatief mindere foto’s. Daar maakte ik me zorgen over. Achteraf onnodig. Mensen herbeleven de momenten die jij hebt vastgelegd en of dat er kwalitatief iets minder uitziet dat is niet heel erg. Dat moet ik echt in mijn oren knopen.
Tijdens het afscheid heb ik getracht me zachtjes door de mensen heen te bewegen en de momenten vast te leggen die ik zag als waardevol. In mijn achterhoofd…Beter een foto teveel dan een foto te weinig. Er is niet veel van mijn aanwezigheid gemerkt behalve tijdens de momenten die mij specifiek gevraagd zijn ze vast te leggen.
Bijna alles is goed gegaan behalve dat ik bijna te vroeg vertrokken was. Een communicatiefoutje maar voor mij weegt dat zwaar. Dat zal me niet meer gebeuren. Tenminste…Als ik het sowieso ooit nog doe want het was heel erg zwaar. Je krijgt ook een heleboel mee van de emotie van de betrokkenen. Twee dagen erna was ik nog keimoe.
Toch…Nu de foto’s naar de familie zijn en ik gehoord heb hoe blij de mensen zijn met de herinnering die ik voor ze heb vastgelegd…Ik denk dat wanneer ik de vraag nog eens krijg, ik het gewoon weer doe.
De mensen van Uitvaartonderneming “de Koestering” uit Kloosterzande wil ik hartelijk bedanken voor de kans die ik heb gekregen om dit te ervaren. De lieve familie van de overledene die mij hebben toegelaten tijdens hun heftige emoties wens ik alle sterkte toe bij het verwerken van het verlies van jullie dierbare.
Reactie plaatsen
Reacties